اهانت به مقدسات ادیان الهی در فقه امامیه و رابطه آن با آزادی بیان

نوع مقاله : مقاله علمی ترویجی

نویسندگان

1 عضو هیئت علمی جامعه المصطفی العالمیه

2 دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهید مطهری

3 دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آیت الله العظمی حائری میبد

چکیده

آنچه امروزه جهان بشری به شدّت به آن نیازمند است، تعامل و گفت وگوی ادیان در جهت کم کردن فاصله های موجود بین ادیان، تألیف قلوب پیروان آنها و یکسو نمودن حرکت انسانها به سوی سعادت است. بر همین اساس، قرآن کریم خطاب به پیامبر می‌فرماید:«ما تو را برای همة انسانها مبعوث کردیم»(سبأ/28)؛ چرا که جهانی بودن و تعلّق آن به همة انسان ها، از هر نژاد، مکان و آیینی، از ویژگی‌های منحصر به فرد شریعت مقدس اسلام است.
در این پژوهش با بررسی مبانی و ادلّه در فقه امامیه به دست می‌آید که اهانت به مقدسات ادیان الهی غیر از دین اسلام هم، حرام و از گناهان کبیره به شمار می‌رود و باید مناسبات مسلمانان با غیر مسلمانان مبتنی بر احترام، مهرورزی، مدارا و تسامح دینی، آزادی فکر و بیان، مخاطب شناسی و آشنایی با زبان و متون مقدّس دیگر ادیان و همزیستی مسالمت آمیز باشد.
 
برای دریافت اصل مقاله، از نورمگز و یا مگیران ، آدرس های زیر را کپی و در نوار آدرس مرورگر خود وارد نمایید:
مگیران:
 https://www.magiran.com/paper/1441044
نورمگز:
https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1070344

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The Imami Jurisprudence and Its Relation With Freedom of Speech

نویسندگان [English]

  • mohammad bagher gerayeli 1
  • farzaneh karami 2
  • bahareh karami 3
1 Assistant Professor Al-Mustafa International University
2 M.Sc. Shahid Motahari University
3 M.Sc. Ayatollah Haeri Meybod University
چکیده [English]

What today’s human world is extremely in need of is the interaction and communication of religions for reducing the empty gaps between them and softening the hearts of their followers and unifying their movement towards prosperity. It is so that the Holy Quran tells the Prophet (s.a.w) that: “We did not send you except as a bearer of good news and warner to all mankind” (Surah 34, Sab’a); it is because being universal and being for everyone from any race, place or faith are the unique features of the holy religion of Islam. Insulting the saints of any divine religions by followers of another religion will bring the relationships of religions to a dead-end; whereas respecting and reverencing them will set a good background for tightening relations and sympathetic of religions or understanding the path of Truth and it has positive and productive effects. Knowing the rules of the divine religions for insulting saints of others will reduce the amount of confronting and arguing among different religions and it will stop them from doing so. This article, by studying the basis and reasons of the Imami jurisprudence, shows that insulting other divine religions’ saints beside Islam is also forbidden and is one of the major sins and the relations between Muslims and non-Muslims has to be based on respect, kindness, religious tolerance, freedom of thought and speech, understanding audience, understanding the language and the holy scriptures of other religions and peaceful coexistence.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Insult
  • Saints
  • Divine Religions
  • İslam
ü       ابن ابی الحدید معتزلی، عبدالحمید(1365)، شرح نهج البلاغه، کتابخانه آیت الله مرعشی،قم.
ü       ابن منظور، محمدبن مکرم(1405)، لسان العرب، ج13، ادب الحوزه، قم.
ü       احمدی، علی(1363)، مکاتیب الرسول(ص)، چ3، نشر یاسین، قم.
ü       انصاریان، حسین(1385)، فرهنگ مهرورزی از دیدگاه قرآن و اهل بیت:، دارالعرفان، قم.
ü       پاد، ابراهیم(1352)، حقوق کیفری اختصاصی(جرایم علیه اشخاص)، انتشارات دانشگاه تهران، تهران.
ü       جوادی آملی، عبدالله(1381)، دین شناسی، مرکز نشر اسراء، قم.
ü       جوهری، اسماعیل بن حماد(1410)، الصحاح، قم.
ü       حر عاملی، محمدبن حسن(1391)، وسائل الشیعه، ج2، دار احیاء التراث العربی، بیروت.
ü       حرانی، ابومحمد حسن بن علی بن شعبه(1404)، تحف العقول، جامعه مدرسین، قم.
ü       خمینی، روح الله(1361)، صحیفه نور، ج9، مرکز مدارک فرهنگی انقلاب اسلامی، تهران.
ü       خوری الشرتونی اللبنانی، سعید(1411)، اقرب الموارد، ج2، قم.
ü        دهخدا، علی اکبر(1370)، لغت نامه، ج3، تهران.
ü       راغب اصفهانی، حسین بن محمد(1390)، المفردات، قم.
ü      زمخشری، محمود بن عمر(بی‌تا)، الکشاف، تهران.
ü      شهید ثانی، زین الدین(بی‌تا)، مسالک الافهام فی شرح شرایع الاسلام، ج1، انتشارات بصیرتی، قم.
ü       صدوق، ابی جعفر محمد بن علی بن بابویه(1370)، امالی، ترجمه محمدباقرکوه کمره‌ای، کتابچی، تهران.
ü       صدوق، ابی جعفر محمد بن علی بن بابویه(1387)، التوحید، ج1، انتشارات مکتب الصدوق، قم.
ü       صدوق، ابی جعفر محمد بن علی بن بابویه(1413)، من لایحضره الفقیه، جامعه مدرسین، قم.
ü       صدوق، ابی جعفر محمد بن علی بن بابویه(بی‌تا)، عیون اخبار الرضا(ع)، ج2، ترجمه محمد تقی اصفهانی، انتشارات علمیه، قم.
ü       طباطبایی، سیدمحمد حسین(1375)، المیزان فی تفسیر القرآن، دارالکتب الاسلامیه، تهران.
ü       طبرسی، احمدبن علی بن ابی طالب(1386ق)، الاحتجاج، ج2، النعمان للطباعة و النشر، نجف.
ü       طریحی، فخرالدین(1321)، مجمع البحرین، ج6، مطبعه حاج احمد آقا، تهران.
ü       طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن(1365)، التهذیب، دارالکتب الاسلامیه، تهران.
ü       عسکری، ابوهلال(1412)، الفروق اللغویه، قم.
ü       کلینی، محمدبن یعقوب(1363)، الکافی، دارالکتب الاسلامیه، تهران.
ü      لگنهاوزن، محمد(بی‌تا)، محمد؛ اسلام و کثرت‌گرایی دینی، ترجمه: نرجس جواندل، طه، تهران.
ü       مجلسی، محمدباقر(1403)، بحار الانوار، دارالکتب الاسلامیه، بیروت.
ü       محمدزاده، مرضیه(1385)، عیون اخبار الرضا(ع)، دلیل ما، قم.
ü       محمدی، ابوالحسن(1368)، مبانی استنباط حقوق اسلامی، چ6، انتشارات دانشگاه تهران، تهران.
ü       مرتضوی، محمد(1375)، نهضت کلامی در عصر امام رضا(ع)، آستان قدس رضوی، مشهد.
ü       مصطفوی، حسن(1360)، التحقیق فی کلمات القرآن، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، تهران.
ü       مطهری، مرتضی(1370)، پیرامون انقلاب اسلامی، صدرا، قم و تهران.
ü      مطهری، مرتضی(1383)، مجموعه آثار، ج2، صدرا، قم و تهران.
ü       معین، محمد(1363)، فرهنگ فارسی معین، ج1، چ6، سپهر، تهران.
ü       موسوی بجنوردی، سیدحسن آقا بزرگ(1419)، القواعد الفقهیه، ج5، چ3، الهادی، قم.
ü       موسوی‌زاده، سیدمحمد(1384)، نگرش اسلام به سایر ادیان و ملل، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، تهران.
ü       میرداداشی، سید مهدی(1383)، حدود ارتباط با کافران، مرکز پژوهش‌های اسلامی صدا و سیما، قم.
ü       نوری، میرزا حسین(1408)، مستدرک الوسائل، ج11، مؤسسه آل البیت:، قم.
ü      نهج البلاغه(1326)، ترجمه فیض الاسلام، انتشارات فیض الاسلام، تهران.